Simmler Jakub Karol Boromeusz (1822–1877), przemysłowiec warszawski. Pochodził ze szwajcarskiej rodziny rzemieślniczej, był wnukiem Jana Jakuba (1760–1794), przybyłego w 2. poł. XVIII w. z Zurychu do Warszawy, gdzie założył warsztat stolarski. Ojciec S-a Jan Jakub (7 VIII 1791 – 24 I 1872), żonaty od r. 1822 z Anną Katarzyną Barbarą z Simmlerów, 1. v. Grundman (1786–1857), był żołnierzem wojsk polskich walczących u boku Napoleona, uczestnikiem powstania listopadowego, właścicielem zakładu meblarskiego i starszym warszawskiego cechu stolarskiego, członkiem kolegium Kościoła ewangelicko-reformowanego. S. ur. 1 II, w Warszawie był starszym bratem Juliana (zob.) i Józefa (zob.).

 

S. nie ukończył żadnych szkół publicznych, odebrał natomiast staranne wykształcenie domowe. Mając 14 lat, rozpoczął jako uczeń 4-letnie terminowanie w zakładzie ojca, który należał do największych i najbardziej renomowanych w Król. Pol. Po wyzwoleniu w r. 1839 na czeladnika wyjechał wraz ze swym młodszym bratem Józefem za granicę, gdzie przez dalsze cztery lata praktykował w największych zakładach stolarskich Paryża, Wiednia i Monachium oraz pobierał nauki rysunku technicznego i artystycznego w tamtejszych szkołach zawodowych.

 

Po powrocie w r. 1843 do Warszawy S. uzyskał dyplom mistrzowski za wykonane umeblowanie toalety, wyróżnione na krajowej wystawie przemysłowej w r. 1845. Do r. 1851 wraz z ojcem współzarządzał zakładem przy ul. Długiej, następnie Mazowieckiej 2. Ok. r. 1850 założył przy ul. Kruczej 44 fabrykę posadzek taflowych, która była filią zakładu przy ul. Mazowieckiej. Wraz z bratem Julianem przejął firmę ojca. Zakładem zarządzał brat; S. nadał firmie nowy rozmach, dzięki czemu ugruntował jej przodującą pozycję w meblarstwie polskim. Bracia dopracowali się własnego stylu, zwanego «simmlerowskim». Wyrabiane przez S-a meble odznaczały się artystycznym smakiem, znakomitym wykończeniem detali i trwałością, w niczym też nie ustępowały wg zgodnej opinii współczesnych meblom renomowanych firm zagranicznych. Wystawiane i wielokrotnie nagradzane, cieszyły się dużym popytem, trafiały do znakomitych salonów Warszawy, Moskwy, Petersburga i Wrocławia, a nawet do dalekich guberni Cesarstwa Rosyjskiego. S. nabył z bratem Julianem nową posesję fabryczną przy ul. Smolnej 24/26/28, gdzie na przełomie 1862 i 1863 r. otworzył drugi w pełni już zmechanizowany zakład, produkujący głównie stolarkę budowlaną, a szczególnie upowszechniającą się coraz bardziej w budownictwie mieszkaniowym klepkę podłogową. Wartość produkcji tego zakładu dochodziła do 100 tys. rb przy zatrudnieniu ok. 200 robotników, a wyroby zbywano również masowo w Petersburgu i Berlinie. S. był członkiem Warszawskiego Przedsiębiorstwa Budowlanego oraz od r. 1871 przewodniczącym «Magazynu Drzewa Rękodzielników Warszawskich». S. zmarł 26 I 1877 w Warszawie, pochowany został w grobie rodzinnym na cmentarzu Ewangelicko-Reformowanym przy ul. Żytniej (kwatera I, rząd 7, nr 37).

 

Ożeniony w r. 1850 z Zuzanną z Greulichów (1825–1870), miał S. córki: Helenę Zuzannę (1851–1924), zamężną za Wincentym Mireckim, Wandę Karolinę (1853–1922), Jadwigę Józefinę (1854–1879), zamężną za Józefem Sawickim, Karolinę (ur. i zm. 1859), Zuzannę Ludwikę (ur. 1859), żonę Stanisława Gembczyńskiego.

 

Utworzona po śmierci S-a spółka rodzinna prowadziła firmę do początku XX w. W r. 1904 jako jej właścicielka figurowała córka S-a, Helena Zuzanna Mirecka.

 

 

 

Podob. S-a przez Józefa Simmlera, Portret trzech braci Simmlerów (w środku, ok. 1850, zaginiony), reprod. w: Józef Simmler 1823–1868, Katalog wystawy, Oprac. E. Charazińska, Muzeum Polskie w Rapperswilu 26 czerwca – 15 sierpnia 1993; – Encyklopedia Warszawy, W. 1994; Łoza, Rodziny pol., I 145–7; Szulcowie J. i E., Cmentarz Ewangelicko-Reformowany w Warszawie, W. 1989; Katalog portretów osobistości polskich i obcych w Polsce działających, W. 1994 IV; – Grzeluk J., Meble simmlerowskie (fakty i legendy), „Stolica” R. 5: 1980 nr 20 s. 13; Łepkowski T., Przemysł warszawski u progu epoki kapitalistycznej, W. 1960; Miaskowski F., Rzut oka na wystawę płodów przemysłu krajowego i rosyjskiego w Warszawie w roku 1845 odbytą, W. 1847 s. 97–8; Nowicki P., Simmlerowie – 2 wieki meblarstwa warszawskiego, „Roczn. Warsz.” [R.] 16: 1991 s. 385–400; Stegner T., Ewangelicy warszawscy 1815–1918, W. 1993; Świątek T. W., Warszawskie firmy ewangelickie: Wytwórnia mebli J. Simmlera, „Jednota” 1987 nr 11 s. 20–21 (podob.); – Opis wystawy wyrobów rękodzielniczych i płodów rolniczych odbytej w Warszawie w 1857 r., W. 1860 s. 146; Taryfa domów Miasta Warszawy i Przedmieścia Pragi, W. 1874; – „Gaz. Przem.-Rzem.” 1877 nr 7 s. 25; „Kur. Warsz.” 1858 nr 180 (dodatek) s. 2, 1859 nr 125 (dodatek s. 4), 1877 nr 21 s. 4; „Tyg. Ilustr.” 1868 nr 7 s. 86–7 (dot. Jana Jakuba), 1877 nr 60 s. 100–2 (S. Gaszczyński, podob.); – AP w W.: Akta Hipoteczne Warszawskie nr posesji 2982 lit. ci.